Wacht even

Steeds vaker hoor ik van mensen om me heen dat ze last hebben van een erg wisselvallig energieniveau. Wim bijvoorbeeld zegt het zo: "Of ik voel me goed in mijn vel zitten, met zin in van alles, of ik val terug in te moe zijn, niemand willen zien, alles teveel vinden..."  Ik herken dit zelf goed. Vooral als ik volop in actie ben merk ik vaker op dat ik er in het vuur van mijn enthousiasme ‘uit’ ben. Op zo'n moment overheers ik - zonder het op te merken - het natuurlijke tempo dat mijn lichaam aankan. Ik vermoed dat dit de oorzaak is van mijn regelmatig terugkerende energie tekort. Bij mij werkt het om tijdens zo'n dip diep in mijn lichaamsgevoel te duiken. Je kunt jezelf door je aandacht diep in je lichaam nestelen en binnen blijven. Je brengt dan je aandacht en licht in je lichaam tot je feedback van binnenuit gaat ontvangen. Dat kan zijn warmte, frisheid, ruimte of een gevoel van rust. Zo laad je je accu weer op en die zit kennelijk toch in de cellen van je lijf in verbinding met een dieper zelf. Ik wordt er vrolijk en rustig door en tegelijk meer energetisch opgeladen. Het tempo van mijn bewustzijn is erg snel en dat voelt heerlijk, maar mijn lijf wil er wel bij blijven horen.

Een collega van me, heeft hierbij de woorden ’wacht even’ als reminder voor zichzelf. Ze zegt hierover: "De woorden ' wacht even' herkent mijn lichaam ondertussen. Ik voel dan een heel kleine achterwaartse beweging en ga daadwerkelijk iets meer met mijn aandacht naar mijn rugkant. Hiermee voel ik me completer en luister ik beter naar mezelf. Mijn schouders laten los en er ontstaat ruimte. Dit alles neemt heel weinig tijd en voor mij werkt het heel sterk."

Dit ene zinnetje is ook voor mij heel bruikbaar gebleken omdat het direct een beroep doet op mijn gezonde, natuurlijke tempo en de versnelling een halt toeroept. Net even dat stapje terugdoen als ik weer te hard ga en de ontspannen warmte in mijn lijf kwijtraak. Bij ‘wacht even’ ga ik weer waarnemen in plaats van door te gaan met doorgaan. Ik overzie de situatie beter. Ik blijf erin, in plaats van er uit te vliegen.

Zo kun je vooral in situaties met voor jou bekende valkuilen een te snelle reactie vermijden door even te wachten. Te snel 'ja' zeggen op een verzoek bijvoorbeeld, terwijl je eigenlijk te moe bent of geen zin hebt. Je zorgt dan zelf voor het behouden van ontspanning en ruimte bij activiteit en bij moeilijke en stressvolle situaties. Maar ook bij harde woorden of verwijten van mensen die je heel nabij zijn kan het helpen om niet direct in een schrikreactie te belanden; onbegrip triggert oude delen die nog in je sluimeren en die roepen een directe afweer op. Die afweer kun je langzaam omzetten in een bewuste daad van het willen ervaren van wat er nu in je gebeurt. Je lijf, je gevoel, je denken en je willen blijven dan samenwerken: deze pas op de plaats maakt dat je jezelf bij elkaar houdt. In plaats van je direct te verzetten laat je los en blijf je luisterend. Je gaat jezelf niet uitleggen aan de ander, maar kiest ervoor om eerst in jezelf te voelen. Wat gebeurt er met je als je alles laat zijn zoals het is? Als je luistert en tegelijk voelend blijft in je lichaam? De korte pauze ondermijnt al de strategieën die je hebt opgebouwd en brengt je onmiddellijk in het hier en nu van deze situatie. Op zo'n moment stop je niet langer al je energie in verzet, moeite doen, gelijk willen hebben, verdedigen. Weerstand kost je heel veel energie. De energie blijft nu bij jezelf, terwijl je tegelijkertijd nieuwsgierig waarneemt wat de buitenwereld nu weer in je teweeg brengt. Je bent dan niet zozeer vrij van de situatie of de ander, maar vrij in jezelf. Een stille binnenwereld is en blijft aanwezig en is stevig geankerd in je lichaam.

Het is mijn ervaring dat ik door deze pauze in de tijd, zelf open kan blijven en de ander ook beter kan horen en aanvoelen. De ander voelt zich op zijn beurt ook weer meer gehoord door mij. Dat wil niet zeggen dat ik hiermee minder spontaan ben; mijn woorden zijn juist meer doorleefd en gevoeld en dus ook echter dan een directe respons. Simpeler kan haast niet en toch maakt dit kleine stapje terug voor mij een wereld van verschil.

Lenne Gieles 

www.essentiecoaching.nl
www.essentiecoachinginbedrijf.nl

De werkelijkheid kent veel gelaagdheid.

Hier ben ik de laatste weken persoonlijk mee bezig geweest. De situatie in de wereld roept mij opnieuw wakker  voor de verschillende visies en gezichtspunten over wat er gaande is in onze wereld.

Ik moet bekennen dat ik maar een oppervlakkige kennis heb over de geschiedenis van na de tweede wereldoorlog. Voor een groot gedeelte ben ik er zelf bij geweest, maar ik heb niet echt vat op de machtsverhoudingen in onze wereld.  Dus lees ik de laatste tijd gretig alle berichtgevingen vanuit verschillende totaal tegenovergestelde kanten.

Ik heb deze winter ervaren hoe je zelf je celgeheugen kunt ontlasten en de oude beklemmende beelden in een ander licht gaat zien. Achteraf kan ik zien dat ik wat betreft macht en angst in een onbewuste tunnelvisie zat.  Ik ging met mijn kinderen op reis naar mijn geliefde Indonesië. De weken voor vertrek voelde ik dat mijn angst en ongerustheid steeds groter werden. Vertwijfeld vroeg ik me af waarom we in hemelsnaam in deze tijd zo’n reis gaan maken. Vliegen is niet meer vanzelfsprekend, een ramp is zo voltrokken. 

Op de dag van vertrek ging ik toch en kwam ik aan op Schiphol. Enorme aantallen mensen van allerlei nationaliteiten zijn op reis. Er wordt gelachen, mensen zijn relaxed, hebben er zin in en zo te zien zijn ze niet zo bang. Het was alsof mijn visie breder werd. Ik voelde vertrouwen en hoop, en een begin van creativiteit vol avontuur. Ik besefte plotsklaps dat ik in een tunnelvisie zat. Ik had mezelf totaal laten overheersen door mijn angst.

Zo ken ik ook in mijn leven een ondergrond van onveiligheid. En ja, ik heb er op allerlei manieren aan gewerkt in verschillende vormen van persoonlijke ontwikkeling. Ik wist inmiddels de onveiligheid als een gegeven in mijn leven te omvatten. Onveilig door een oorlogsverleden en mijn vluchtelingachtergrond vol overheersing en onderdrukking. De rest onveiligheid mag er zijn en ik heb ermee leren leven. Afgelopen maand kwam ik er achter dat dit natuurlijk ook gebaseerd was op zo’n tunnelvisie. Ik ging terug naar de stad waar ik geboren ben. Waar ik 10 jaar geleden ook was en waar ik, als ik daar rond liep, een ondergrond van angst voelde. Dit keer ging het echter anders. De avond dat we aan kwamen werden we door familie welkom geheten. Heel hartverwarmend. De dag daarna zou er een feest voor ons worden gehouden. Maar mijn lichaam dat al die angst zolang had bewaard in alle cellen, had er genoeg van. Ik werd ziek. Het leek alsof ik door een enorm loslaatproces ging. Het was meer dan een reizigersdiarree, voelde ik. Ik mocht, nu ook in mijn lichaam, de overheersing en de herinnering aan vroegere angst loslaten.

Een week later liep ik op het strand, waar mijn kindervoeten ook hebben gelopen. Ik was zo blij als een kind en voelde me vrij. Ik besefte dat ik contact had met de mensen waar ik bang voor was geweest. Ik lachte met ze, at met ze, praatte met ze. Ik liet ze toe in mijn leven. Door die verbinding verdween mijn af gescheidenheid en  mijn oude kijk op het leven daar. Mijn oude kijk van het bange meisje in mij. Ik was niet meer bang.

Mijn persoonlijke ervaringen doen me vragen stellen over onze wereld. Met alles wat er gebeurt heb ik te maken. Hoe draag ik bij aan het afbreken van de tunnelvisies in de wereld? Welke eenzijdige kijk heb ik ten aanzien van de wereld waarin wij leven? Door welke angst word ik bepaald?  Ik vraag me af in welk on-bewustzijn ik verkeer? Welke verantwoordelijkheid heb ik? Neem ik die of sluit ik bewust mijn ogen? Ik weet inmiddels dat de werkelijkheid veel gelaagdheid kent. Ik wil er zo graag voor open staan!

Door: May Ing Tan

www.essentiecoaching.nl
www.essentiecoachinginbedrijf.nl